www.84psp.fora.pl

Poltan

Jakub umieścił byś ten cytat na stronie Stowarzyszenie w historii pułku. Trzeba tylko zachować kursywę bo to cytat. Pozdrawiam.

84 pułk strzelców poleskich powstał w pierwszych dniach czerwca 1920 roku w Ostrowi Mazowieckiej, pod nazwą 101, rezerwowego pułku piechoty. Front uginał się wówczas pod ciosami ofensyw rosyjskich i wzywał pomocy, a więc organizacja Pułku musiała odbyć się w bardzo szybkim tempie. Kadra podoficerska została wydzielona przez podoficerskie szkoły piechoty, a stanowiska młodszych oficerów obsadzili absolwenci XX klasy Szkoły Podchorążych Piechoty. Część oficerów przybyła z marszówkami. Dowództwo Pułku objął kapitan Jan Bratko. Bataliony zapasowe 1., 13., 32. i 42. Pułków nadesłały szeregowych. Pewnej ilości żołnierzy dostarczyły również komendy placów, redukując obsługę urządzeń garnizonowych. Byli to ludzie bardzo słabo wyszkoleni i niezgrani. Na wyrównanie tych braków w twardej pracy codziennej czasu nie stało – dnia 8 czerwca 1920 roku wyjechał Pułk na front. Kwatermistrzostwo był niezorganizowane; część braków w dziedzinie zaopatrzenia uzupełniono w drodze. Po przybyciu do Zwiahla, Pułk w składzie brygady rezerwowej obsadził zachodni brzeg Słuczy w obszarze Rohaczewa. Uderzenie armii konnej Budiennego na Zwiahel w dniu 27 czerwca 1920 roku rozbiło linię obrony polskiej. 101. rezerwowy pułk piechoty, opuścił wówczas na rozkaz zajmowane stanowiska, cofając się na Sławutę, Dobno, Brody. W odwrocie tym dokonano bardzo forsownych przemarszów. Z Brodów Pułk odjechał do Ostrowi Mazowieckiej na reorganizację. Tu z poprzedniego składu utworzono I i III bataliony; II batalion został wydzielony przez 106 rezerwowy pułk piechoty. Dowództwo pułku objął podpułkownik Włodzimierz Hellman. Po trzytygodniowym odpoczynku Pułk dnia 23 lipca wyjechał na front północny. W składzie grupy pułkownika Kopy bił się w obszarze Grajewa, po czym wziął udział w obronie Łomży. Bohaterska postawa ludności tego miasta spotęgowała dzielność żołnierza. To też trwał on mężnie na stanowiskach odpierając skutecznie w ciągu 5 dni wielokrotne natarcia rosyjskie. W dalszym rozwoju akcji Pułk dotarł pod Pułtusk, gdzie wywiązały się w dniach 11 i 12 sierpnia uporczywe, krwawe boje. Stąd, walcząc, wycofał się do Modlina. Uzupełniony IV batalionem 157. Pułku piechoty, został zaliczony do II brygady dywizji ochotniczej. Tymczasem losy wojny zmieniły się. Genialny plan Wielkiego Marszałka wydał już owoce. Z nad Wieprza parła pospiesznie grupa uderzeniowa Naczelnego Wodza, pod Warszawą nieprzyjaciel skrwawiony i zmęczony szykował się do odwrotu, a 5. armia biła się pomyślnie nad Wkrą. Dnia 17. Sierpnia 1920 roku 101. Rezerwowy pułk piechoty ruszył naprzód, biorąc udział w gromieniu cofającego się już nieprzyjaciela. Osiągnąwszy Ostrowię Mazowiecką, zatrzymał się na odpoczynek, po czym został skierowany do bitwy niemeńskiej. W walkach o pozycje wyjściowe do natarcia na Grodno, Pułk zajął 20 września Nowy Dwór. Odpierając kontrataki nieprzyjaciela Pułk utrzymał się w tym obszarze do 23 września i w tym dniu ruszył na Niemen i Grodno. W pierwszym rozmachu opanował przejściowy fort IV grodzieńskiej twierdzy. Uporczywa obrona Rosjan powstrzymała polskie natarcie. Pułk umocniwszy zdobyte stanowiska nie dał się z nich wyprzeć. Z chwilą gdy świetny manewr grupy skrzydłowej, rzuconej na tyły nieprzyjaciela pod Lidę, zachwiał postawą nieprzyjaciela, oddziały własne ruszyły frontalnie na Grodno. 101. Pułk dopadł przedmieścia Łosośna i próbował w ogniu kartaczy rosyjskich przeprawić się przez zniszczony most. Walki o Grodno wykazały dzielność Pułku w natarciu i zaciętość w obronie. Bezpośrednią nagrodę Pułk otrzymał zaraz w Grodnie, dokąd przybył Naczelny Wódz Pierwszy, Marszałek Polski Józef Piłsudski i osobiście udekorował Krzyżem Virtuti Militari najdzielniejszych żołnierzy Pułku. Dla przekazania tych wydarzeń tradycji, święto swoje 101. Pułk piechoty postanowił obchodzić w dniu 26 września. Ostatnie dni wojny Pułk spędził na linii demarkacyjnej polsko-litewskiej osłaniając w ten sposób działania wojsk generała Żeligowskiego na Wilno. Większość ochotniczych i rezerwowych jednostek uległa po wojnie rozwiązaniu. 101. rezerwowy pułk piechoty utrzymał się w swej formie organizacyjnej, by urzeczywistnić w czasie pokoju słowa Wielkiego Marszałka, wypowiedziane do niego w zdobytym Grodnie:… prawy żołnierz nie tylko umrzeć za Ojczyznę, lecz i żyć dla niej potrafi”… W styczniu 1921 roku Pułk został uzupełniony oficerami 5. Dywizji syberyjskiej, przybyłymi z niewoli rosyjskiej. Celem podtrzymania tradycji 3. Pułku im. Henryka Dąbrowskiego, który powstał w jesieni 1919 roku w Nowo-Nikołajewsku i sztandar walki o Polskę rozpostarł w tajgach i lodach Syberii, 101. Pułk piechoty przyjął nazwę „3. Pułku Syberyjskiego”. W ten sposób w tradycji Pułku obok chlubnego dorobku zdobytego przez młodego żołnierza w przełomowym okresie naszej ostatniej wojny, została utrwalona również ciężka i ofiarna praca żołnierzy tułaczy, co na dalekiej Syberii organizowali się, walczyli i umierali z myślą powrotu z bronią w ręku do Ojczyzny. Wkrótce dywizja syberyjska zmieniła nazwę na 30. dywizję piechoty, a 3. pułk został przemianowany na 84. pułk piechoty. Nazwę Pułku w dzisiejszym brzmieniu: na 84. Pułk Strzelców Poleskich – nadał Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski dnia 9 grudnia 1934 roku, aby na zawsze związać Pułk z Polesiem. W czasie działań wojennych 1920 roku 84. pułk strzelców poleskich (101. Pułk piechoty) stracił 25 oficerów i 129 szeregowych, którzy padli śmiercią walecznych na polu chwały. Ponadto wielu szeregowych spoczywa w bezimiennych mogiłach żołnierskich. Za zasługi bojowe, za dzielność, i męstwo okazaną na polu chwały, piersi najdzielniejszych 32 żołnierzy Pułku ozdobił srebrny krzyż orderu wojennego „Virtuti Militari” V klasy. A 114 żołnierzy otrzymało Krzyż Walecznych, z których 19 żołnierzy dwukrotnie, 8 – trzykrotnie i 6 czterokrotnie. Na sztandarze pułkowym są umieszczone nazwy najważniejszych bitew stoczonych przez Pułk. Wyhaftowane w białych polach herby Polesia i miast Pińska stwierdzają, nawiązany już po wojnie, ścisły związek Pułku z ziemią poleską. Herb Łomży ma utrwalić w tradycji Pułku boje, stoczone w obronie tego miasta, które są podwaliną jego sławy orężnej. W czwartym polu znajduje się wizerunek Matki Boskiej Kodeńskiej patronki Polesia. Sztandar został ufundowany przez ludność poleską. Wręczył go w sposób uroczysty Minister Spraw Wojskowych generał brygady Tadeusz Kasprzycki, w Pińsku dnia 26 września 1936 roku. Na odznace pułkowej znajduje się herb Pińska i krajobraz Polesia. Napis „101.pp.” i „84.p.p.” wiążą bojową tradycję Pułku z jego teraźniejszością.

Księga chwały piechoty polskiej, red. E. Quirini, Warszawa 1939.